Onverwerkt gevoel, deel 1.

Het komt nogal eens voor dat onze klanten tijdens of na de massage in emotie komen die niet logisch is vanuit de situatie, immers de behandeling was aangenaam en ook de bejegening. Het betreft meestal vervelende gevoelens (verdriet, boosheid, gekwetstheid) die overigens in de loop van een behandelreeks ook weer afnemen en verdwijnen.

Kennelijk slaan we in ons lichaam emoties op en we hebben er vervolgens geen weet meer van dat we deze bij ons dragen, ze worden ook niet genoemd in het eerste gesprek.

De mate waarin dit voorkomt heeft mij er toe gebracht het tot onderwerp te verheffen. Het is zo dat dit opkomen en omvormen van ongekend gevoel ook bij onze andere therapieën gebeurt maar ik praat even over mijn eigen vak (fysiotherapie).

De vragen die me dit oplevert zijn legio, bijvoorbeeld:
– waar slaan we gevoel op?
– is er een verband tussen vertering van eten en zintuiglijke indrukken en de weg die gevoelens gaan?
– wat zijn gevolgen van het opslaan van gevoelens?
– op welke leeftijd ontwikkelen we onze eigen gevoelens?

Gevoelens treden in ons op naar aanleiding van een contact met de buitenwereld maar we generen (maken) ze zelf met en in onze binnenwereld, als ik een grap vertel in een groep lacht niet iedereen.

Het verwerken van belevenissen.

Steiner schrijft over herinneringen dat deze uiteenvallen in twee verschillende delen, een voorstellingsherinnering en een gemoedsherinnering. De voorstellingsherinnering is het plaatje, het beeld van de situatie. Dit beeld blijft in de tijd gelijk de helderheid neemt niet af in de tijd. De gemoedsherinnering, de herinnering van het gevoel naar aanleiding van de gebeurtenis, neemt in de loop van de tijd af in intensiteit, blijft naar karakter herkenbaar.
Als dit proces, het afnemen van de intensiteit, optreedt is het gevoel verwerkt.Bijvoorbeeld; ik vertel een grap die u nog niet kent en deze grap doet u lachen. Nu onthoud ik niet precies aan wie ik welke grap vertel en een paar weken later vertel ik u dezelfde grap, u hoeft niet meer te lachen.

Over hoe wij onze gevoelens verwerken wil ik twee dingen noemen die Steiner daarover zegt.
1. Als we slapen maken onze ziel en onze geest zich voor een deel los van ons lichaam waardoor wij niet actief deelnemen aan de aardse werkelijkheid. Ziel en geest gaan naar het gebied van hun oorsprong, als ik het even plastisch mag uitdrukken, uw ziel wordt gerepareerd in de astrale wereld en uw geest oriënteert zich op wat ook al weer uw bedoeling was voor deze beurt.
U kent dit uit de praktijk. Als u wordt geconfronteerd met een vraag waarover u niet direct duidelijk hebt wat het voor u gaat betekenen als u ingaat op deze vraag wilt u daarover eerst een nachtje slapen.
2. Gevoelens verteren door daden. Zeylmans van Emmichoven noemt dat: de ziel wil expressie. Hierover later meer.

In het kader van doe het zelf heb ik ook pijnlijke herinneringen opgeroepen net zo lang tot het gevoel zover afnam dat het draagbaar werd. Dus met pijnlijke gevoelens die ik bewust heb gaat dat. Traumatische herinneringen lenen zich niet voor doe het zelven, zeker niet als ze uit de vroege kindertijd stammen.

Niet bewuste overwerktheden laten zich kennen door reacties die buiten proportie zijn gezien de situatie naar aanleiding waarvan ze optreden. Bijvoorbeeld; ik word boos als iemand zijn jas over de mijne hangt terwijl er plek zat is of u kijkt naar en film en schiet in een hevige emotie bij een onschuldige scene. Dit soort reacties kan u het onderwerp vertellen waar u nog iets mee te doen heeft.

Later meer,

Groet, Wim Witteveen